AİLEDEKİ YANGIN BÜYÜYOR

Aile huzur ve emniyetinin bu zamankinden daha çok sarsıldığı, adeta yok olmaya maruz kaldığı başka bir dönemin geçtiğini bilmiyoruz. Bundan daha beter olan ise, ilgili-yetkili kurum ve  kuruluşların ve maalesef toplumun konuya olan duyarsızlıkları.. Duyarsızlık bir tarafa yangına benzin dökme durumu da var.

   Şunu öncelikle belirtelim ki çocuk ve aile birbirinden ayrılamaz ve farklı iki konu olarak ele alınamazlar. Çünkü her ikisi arasında sebep-sonuç ilişkisi mevcut. Aynı şey toplum ve aile için de geçerlidir. Ortada bir sonuç varsa bunu doğurmuş olan bir sebebin olması muhakkaktır. Şayet aile olmasaydı çocuk da olmayacaktı. Ve aynı zamanda aile sağlıklı olsaydı çocuk da öyle olacaktı. Eğer ortada bir çocuk sorunu varsa bunun azami sebebi aile kaynaklıdır.

   Çocuklarımız neden böyle oldular deyip şikayet etmek veya başka bir yerlerde suçlu aramak yanlıştır. Bir sorunun doğru olarak teşhis ve tespiti çok önemlidir. Zira sorun doğru teşhis edilmeden çözülemez. Şimdi ailenin şu içler acısı hale nasıl ve nereden geldiğine bakalım ki çocuklarımızdaki değişikliklerin de nereden kaynaklandığını doğru anlayabilelim.

Çok değil, bundan 50 yıl öncesini iyi hatırlıyorum. Nüfusun en az üçte ikisinin köyde yaşadığı, ilkel tarıma dayalı zor bir ekonomik sürecin hüküm sürdüğü, eğitim oranının çok düşük olduğu ellili, altmışlı yıllar. Bu yıllarda ailede eşler ve ebeveynlerle çocuklar arasında geleneğe ve inançlarımıza bağlı sağlam bir ilişki vardı. Neredeyse boşanma olayı yok gibiydi. Bugün köşe başı rastlanan kadına şiddet vb. olumsuzluklar yoktu. Ama ilerleyen süreçte aile kurumumuz gün be gün zayıfladı ve artık gençlerimizin evliliği düşünmediği, evlenenlerin ise hemen üç gün sonra boşanma kararı verdiği bir zamana vardık. Bunun ötesinin ise nasıl olacağını tahmin etmek çok korkunç.

   Modernleşme, ilerleme, batılılaşma ve diğer birçok adlar altında yapılan taklitçi icraatlar, sorumluların tarih ve kültürümüzü tanımaz olmaları toplumumuzun bu hale gelmesinin ana sebebidir elbette. Başka ne sebep olabilir ya da yangının sebebi nerede aranabilir? Ha, toplum olarak bizim de bir suç ve vebalimiz yok mu? Elbette var. Tek kelimeyle söylersek, suçumuz “suskunluğumuz”dur.

Ailenin bu durumuna el atmak ve bu soruna çare olmak öncelikle devletin ilgili kurum ve kuruluşları ve peşinden toplum olarak hepimizin görevidir. Bu görevin diğer bütün görevlerden daha öncelikli olduğunu da asla unutmamak gerek. Çünkü aile demek toplum demektir. O varsa toplum var, yoksa yoktur. Geminin her geçen saat su almaya devam ettiği bir anda en önemli ve öncelikli iş gemiyi kurtarmaktır.

   İslâm dünyasının ilk ve en önemli medeni kanunu Mecelle’nin 30’uncu maddesi “Def-i mefâsid, celb-i menâfiden evlâdır’’ der. Yani kötülüğü def etmek menfaat sağlamaktan önce gelir. Yani önce aileyi yıkan olaylara bakıp onları ortadan kaldırmak geliyor.

   Artık bunu herkes biliyor ki kadına pozitif ayrımcılık adı altında kabul edilen ve adına İstanbul Sözleşmesi denilen yasalarla mevcut yangına benzin dökülmüştür. Bu uygulamalar zaman geçirilmeden kaldırılmalıdır. Toplumun aile kurumu konusundaki duyarlılığını arttıracak etkinlikler attırılmalı. Ve en önemlisi gençlerimize okullarda aile, evlilik konularında gerekli eğitimler sağlanmalıdır. Bir arabayı sürebilmek için eğitim ve becerinin arandığı bir dünyada hayatın en önemli konusu olan yuva kurmak konusunda hiçbir şeyin yapılmaması ne kadar hazin ve düşündürücüdür. Okullarda, hayatta bir karşılığı olmayan onca bilgiyi öğreten eğitim sistemi, hayatın kalbi olan aile konusunda bir şey söylememesini nasıl izah edebiliriz?

   Hasılı vücutta kalp ne ise toplumda da aile odur. Bu hayati yapıda yangın var. Bu yangının daha da büyüyüp bütün bünyeyi sarmadan önce herkesin üzerine düşeni yapması hem İslami hem insani bir görevdir. “Ey inananlar! Kendinizi ve çoluk çocuğunuzu cehennem ateşinden koruyun” (Tahrim, 6)