KİM SUÇLU?

En baştan belirteyim ki, niyetim karamsar bir tablo çizmek veya sizi karamsarlığa itmek değil.

Niyetim durumun vahametini gözler önüne sermek ve gerek ebeveynler olarak gerekse de davetçiler olarak, ne kadar büyük bir sorumluluk ile karşı karşıya olduğumuzu ifade etmektir.

Bundan birkaç gün önce mahallede yürürken karşılaştığım beş farklı liseli gence bir soru sordum. “Şöyle bir düşünün, son bir iki ayda en son ne zaman biri size Allah’tan bahsetti? Cuma hutbelerini saymayın.” diye.

Aldığım cevap, ebeveynler olarak ne kadar sorumsuz olduğumuzu, davetçiler olarak da daha ulaşacak ne kadar çok insan/genç olduğunu gözler önüne serer cinsten. Gençlerin cevabı şöyleydi, mahcup bir eda ile: “Yok… Kimse bahsetmedi.”

Bence o gençlerin yerine bizler utanmalı, mahcup olmalıyız. Belki abarttığımı düşünenler olacak ama anne ve babalar olarak, davetçiler olarak, cami görevlileri olarak, din gönüllüleri olarak biz utanmalıyız. Eğer yaşadığımız mahallede, belki de günde birkaç defa karşılaştığımız gençlere iki ay boyunca kimse Allah’tan bahsetmemişse biz utanmalıyız.

En önce anne ve babalar ürpermeli, korkmalı ve utanmalı. Eğer biz evlatlarımıza dinlerini öğretmiyorsak, Kur’an’ı tanıtmıyorsak, Peygamber (sav)’i sevdiremiyorsak bu hal karşısında ürpermeli, geleceğimiz için korkmalı, evlatlarımıza hakkı ile kulluk görevlerini öğretemediğimiz için de Rabbimize karşı utanmalıyız.

Eğer evlatlarımızın akademik başarılarını önemsediğimiz kadar, İslami yaşayışlarını önemsemiyorsak suçu gençlerde değil, kendimizde aramalıyız. Derslerini takip ettiğimiz kadar namazlarını da takip etmiyorsak, gençlerimizden değil, kendimizden şikâyetçi olalım.

Mahallemizdeki gençler Allah’tan habersiz büyüyorlarsa, mahalle camisinde yaptığımız vazifeyi hakkıyla yapmıyoruzdur. Camideki vazifemizi, asli vazife olarak değil de ek iş olarak görüyor gibi camiye gidiyorsak çuvaldızı biraz da kendimize batıracağız. Bostanın sulanması, gençlerin Kur’an ayetleri ile sulanmasından daha önemliyse, bizim bir önemimiz kalmamış demektir.

İslam davetçileri olarak aynı mahalleyi paylaştığımız, ortak alanlarda takıldığımız ve etki alanımızda olan mahallemizin gençlerine, iki ay boyunca kimse Allah’tan bahsetmiyorsa, bir yerlerde sıkıntı var demektir.

Bu manada hem ebeveynler olarak, hem cami görevlileri olarak, hem de İslam davetçileri olarak bize çok ciddi iş düşmektedir. Gençler ile ilgilenmeden, onlara anlatmadan, hayatlarına dokunmaya çalışmadan onları yargılamak haksızlık olur kanaatindeyim.

Unutmayalım, gençlik geleceğimizdir. Gelecekte nasıl bir dünya görmek istiyorsak, şimdiden o dünyayı inşa etmek için çalışmalı, gayret etmeliyiz. Kendi değerlerimiz ile İslam’ın ahlakı ile yetişmiş bir gençlik yarınları ihya edecekken; İslam’dan, Allah’tan bihaber yetişen gençlik yarınları viran eder.

Kaldı ki gençlerimize, gençliğimize yazık ediyor, zulmediyoruz. Onlara İslam gibi mükemmel bir hayat nizamını anlatmayarak, onları Rableri ile tanıştırmayarak, onları rehberleri Kur’an’dan haberdar etmeyerek, rol modelleri olacak Peygamber (sav) ile tanıştırmayarak onlara çok büyük haksızlık ediyoruz.

Neslimizi, gençliğimizi Allah’tan bihaber yetiştirirsek, yarınlar için evlat değil canavar yetiştiririz. Onlardan şikâyet etme hakkımız da olmayacağı gibi, onlar mahşerde yakamıza yapışır, hesap sorar.