Ne zaman bir bağ bahçe eksem,
çitlerle çevirip yaban hayvanlarından korusam, suyunu verip çapasını yapsam,
meyveye duran çiçeklerine hayran hayran baksam, elmanın rayihası etrafa
yayılsa, işte o zaman tam o zaman; tam da meyve olgunlaşacağı zaman tam da
arkama yaslanıp hasadı bekleyeceğim zaman ya bir yel esip gürler ya da bir sel
taşıp gelir ve bağı bahçeyi virana çevirip geçer.
Arkasından yeni bir ekin zamanı, yeni bir hasat zamanı, yeni bir tohum ve çapa
zamanını beklemek düşüyor bize. Yeli de seli de unuturuz. Yeni bir heyecan,
yeni bir aşk… “Bu defa olacak” deriz.
Bir inkılâbın ardından bulmuştum kendimi. Tanımıştım etrafı, coğrafyayı. Körpe
zamanlarımdı. Tarihin akışı değişmişti. Mazlum ve mahrumların zaferi… Söz
söyler saz çalardık. Olmazlar olmuştu. Bir heyecan sarmıştı coğrafyalarımızı.
Bir aşk, bir umut… Kudüs’ün esmer tenli mahrum çocukları da bir yar
bulmuşlardı, bir yer bulmuşlardı, taş atan ellerini tutacak bir el bulmuşlardı.
Amed’in çocuklarında bir koşuşturma, bir buluşma, bir oluşma… Bahçe de vardı;
kazma kürek de su da… Tohumlar fidana durmuştu. Çapasını da yapmıştık. Tam
etrafını çitleyecektik ki “derin” bakışlı kurtlar sığ kafalı yaban
domuzlarımızın başına bir başdomuz koyup bahçemize saldılar. Henüz çitlerini
muhkemleştiremediğimiz bağımızı-bahçemizi talan ettiler. Uzaktan seyreden
kurtlar da viranenin üzerindeki yaralı bereli delikanlılarımızı kapıp gittiler.
Yetmezmiş gibi gemledikleri domuzların bağını da bize yazdılar.
Keçeli’ye yeniden çay koydurtmalıydık. Bağı bahçeyi toparlamalıydık. Komşu
köylerde de imar ve ıslah iyi gidiyordu. Şubatın soğuğunun ardından cemre
düşmeye başlamıştı. Meltemler eşliğinde serin suların yönünü verimli topraklara
yöneltmenin coşkusu bir ses cümbüşüne çevirmişti etrafı yeniden. Toprağımızda
hasat almanın hasretiyle yanıp tutuşuyorduk. Bilmem kaç yıl oldu gah sel gah
yel vuruyordu. Asırları devirdik.
Toprak aynı toprak… Hava, su aynı… İklim bozulmuştu bir kere. Küre’yi kötürüm
domuzlar sırtlamıştı. Dengesi bozulmuştu döngüsünün; kötürüm kötürüm…
Döngüsüyle birlikte dengesi de iklimi de bozulmuştu. Gök amansız gürler, yel
zamansız eser. Ayarı kaçmıştı bir kere.
Sonra bir mahrum kardeşimizin yaktığı ve yandığı isyan ateşinden ‘Esmer’ bir
bahar devşirmiştik Arap yarımadasında. Firavunların diyarında saraya bir Yusuf
oturmuştu. Bir umut, bir coşku, bir inkılap sarmıştı bizleri. Sarılıyorduk
birbirimize. Ama dedik ya dünya bir kötürümün sırtında dönüyordu. O ne zaman
sallansa döngü ve denge alt üst oluyordu. Sallandı ve Yusuf asıldı. Oysa öküzün
sırtındaydı öncesinde dünya. Sinek öküzü rahatsız etmezse denge ve döngü
bozulmazdı. Doğunun öküzü ölmüş Batı’nın domuzu dünyayı sırtlamıştı. Dursa
hayat duracak, yürüse denge bozulup sel olacak, yel olacak.
Yine bir Yusuf hikâyesi ile çile çektik. Bir Yusuf’u bir sarayda görmenin
heyecanı… Yıllar yılı bakımını yaptık bahçenin. Özene bezene… Umutla, aşkla,
şevkle…
Kötürüm dünya işte… Bir “Batı” seferinde bir Batı dilberi bir padişahın aklını başından alırdı; anlardık. Ama bilemedik bir Yusuf gömleklinin bir Batı seferinde yakılmış Mushaf’ın küllerini deryaya savuracağını.
