Bu yıl da yine bir eğitim ve öğretim sezonunun sonuna geldik, okul hayatına yine bir üç aylık ara verildi.

Eğitim ve öğretim dedik...

Yine umudumuz dedik gençlere, umutlarımızı yetiştirmek için yıllarca eğitim öğretim diye haykırıp durduk. Yalnız fark etmeden eğitimden mahrum olmuştuk, şimdi öğretimden de olduk. Yıllardır neler öğreniyorduk? Hala neler öğreniyoruz?

Yıllardır birçok şeyin değiştiğine şahit olduk iyisi ile kötüsü ile. Ama bir türlü şu eğitimin pozitif yönden değişimine şahit olamadık.

Gençlerimiz kültür diye maneviyatlarından bir hayli uzaklaşırken, bilim diye asıllarını inkar ederlerken, her geçen gün bu durum daha da kötü bir hal alıyorken çocuklarımızın aldığı karnelere, kazandıkları üniversitelere ne kadar sevinilmeli?

Birçok aile tanırım muhakkak sizler de rastlamışsınız böylelerine, okula gönderirken tereddüt yaşayanlara, üniversiteye yollarken “doğru mu yapıyorum acaba” diye kara kara düşünenlere. Ortam ayrı bir tereddüt oluştururken eğitimin ve öğretimin hakkının verilmeyişi hala büyük sorun diyenlere.

Çok yakın bir tarihte şahit olduk, evet evet kendi ülkemizde Kur’an-ı Kerim’in tekmelendiğine; ne de utanç verici bir durum değil mi? Bunun üzerine tekrar tekrar sorulmaz mı bu okullarda eğitim ve öğretime dair öğretilen ne diye?

Bilim, sanat, teknoloji öğretim sadece bunlardan ibaret olmuşken (bunların olması geleceğimiz için gurur verici, sıkıntı sadece bunlardan ibaret kalınması) “eğitim” yanlış bir kavramadan ibaret kalmışken, çocuklarımızın eve getirdiği karneleri görünce anlamlı bir mutluluk maalesef ki yaşanılamamakta.

Çağdaş bir ülke olmak için haykırdığımız her kelime bu gidiş ile boğazımızda düğümlenecektir. Zira çağdaşlık eğitim ile başlar öğretim ile noktalandırılır, Eğitim ile başlayamayan bir öğretim hep ünlem ile son bulacaktır ve alınan hiç bir diploma maalesef ki cehaletin üstünü kapatamayacaktır.