FATIMA’NIN SIR ARKADAŞI

Azatlı bir köleydi Selma. Efendimizin azatlısı Ebu Rafi’nin hanımıydı. Onu Ümmü Rafi diye de çağırırlardı.

Selma, Fatıma’nın sır arkadaşıydı. Fatıma… Peygambere Rabbi tarafından hediye edilen Kevser… Allah’ın tertemiz kılmak istediği Ehl-i Beyt’in annesi… Müslüman kadının önünü aydınlatan ; tesettürü, ahlakı, hayası, sabrı, tevazusu ile bir kandil, bir meşale,bir sembol…

Fatıma ölüm döşeğindeyken Selma onun yanı başındaydı. Fatıma onu o kadar seviyordu ki ona ‘’ Anneciğim! ‘’ derdi. Fatıma’nın çocukluğu onun kucağında geçmişti. Sevgili annemiz Hatice-tül Kübraya da çok emeği geçmişti Selma’nın. Fatıma Selma’yla dertleşir, acılarını, sırlarını, özlemlerini onunla paylaşır, ona:

- Anneciğim! Derdi. Sevgili annemden bahseder misin?

Resulullah’ın vefatının üzerinden altı ay geçmişti. Fatıma’ya her biri bir asır gibi gelen tam altı ay. Fatıma sanki yaşamıyordu. Sevgili babasının özlemiyle doluydu her zerresi. Ve Fatıma ayrılık acısına ancak altı ay dayanabildi. Hüzünle, kederle, acıyla geçen altı ay. Fatıma ölüm döşeğine düştü. Ölümü beklediği, yatağa mahkûm olduğu o zor günlerin fedakâr dostu Selma’ydı. Selma onun hizmetini görüyor, ihtiyaçlarını karşılıyordu. Aşkla, şevkle ona yardım ediyordu.

Bir gün Hazreti Fatıma Selma’yı yanına çağırdı. Hastalığı çok şiddetlenmişti. Ölüm anının gelip çattığını hissediyordu. Allah’ın aslanı Ali, Fatıma’nın yanı başında diz çökmüş sessizce ağlıyordu. Hasan, Hüseyin ve küçük Zeynep bir ağlayan babalarına, bir yüzü nur denizinde yüzen sevgili annelerine bakıyorlardı. Gözleri ağlamaktan kızarmıştı. Fatıma çocuklarını tek tek okşadı, doya doya öptü. Sonra gülümseyerek Hazreti Ali’ye:

- Çocukları dışarı çıkarır mısın? Dedi.

Ali, Çocukları dışarı çıkarırken Fatıma , Selma’ya döndü.

- Gel anneciğim! Dedi yumuşak ve yorgun bir sesle. Esma da senin yanında mı?

Selma, kapının yanında saygıyla kollarını kavuşturmuş, yüzü üzüntüden sararmış olan Esma Binti Ümeys’e baktı.

- Esma kapının yanında bekliyor Fatıma’m! Diye ağlamaklı konuştu.

Birden Fatıma’nın yüzü parladı. Mutluluktan inci gibi beyaz dişleri görünecek kadar gülümsedi.

- Biliyor musun Selma? Dedi. Ben çok mutluyum! Bugün babama kavuşacağım!

Yaşlı kadının dudaklarından:

- Ah! diye bir hıçkırık koptu.

Fatıma, Selma’nın kederli yüzüne daldı bir müddet. Bir hüzün ifadesi yanıp söndü gözlerinde.

- Sizi özleyeceğim ey anneciğim! Ali’den, Hasan’dan, Hüseyin ve Zeynep’ten, dostlardan, Peygamberin yarenlerinden ayrılmak çok zor! Ama Resulullah’a kavuşacak olma sevinci bu acıyı bana unutturuyor. En büyük dosta, Allah’a ve O’nun habibine gidiyorum… Sevgili babama, annem Hatice’ye gidiyorum…

Fatıma derin bir nefes aldı. Sonra yavaşça:

- Bana gusul abdesti aldırın! Diye rica etti. Abdestten sonra beni bir müddet yalnız bırakın. Rabbimle baş başa kalmak, dua etmek istiyorum.

Selma, Esma ile beraber Peygamberin gözlerinin nuru Fatıma’ya gusul abdesti aldırdı. Saçlarını taradı. En temiz ve güzel elbiselerini giydirdi. Yatağını odanın ortasına serdi. Nazik, nazenin vücudunu önü kıbleye gelecek şekilde yatırdı. Ağlaya ağlaya, gözlerini Fatıma’nın gülümseyen yüzünden ayıramadan odadan çıktı. Bunun sevgili Fatıma’sıyla son buluşması olduğunu biliyordu Selma. Sır ortağıyla, Resulullah’ın biricik yadigarıyla son buluşması…

Peygamber ailesinin fedakâr hizmetkârı Selma, Fatıma’nın vefatından sonra da onun hizmetine koşmaktan geri durmadı. Sevgili annemiz Fatıma, cennet kadınlarının hanımefendisi Fatıma, başı Ali’nin kucağında  derin bir niyaz halinde nazenin bedenini odanın içinde bırakıp ruhunu Rabbine teslim ederken , kefen ve defin işlerinde Hazreti Ali’nin en büyük yardımcısı yine Selma’ydı.

Evet, Selma gerçek bir hizmet eriydi. Hiçbir karşılık beklemeden İslam’ın ve Müslümanların hizmetine koşan bacılara ne mutlu! Hizmet aşkıyla yanıp tutuşan, evini muhacir ve davetçi Müslümanlar için bir sıcak barınağa dönüştüren Fedakâr bacılara ne mutlu! Çağımızın Selma’larına ne mutlu… Onlar cennet-i âlada, Peygamberin havzu başında Fatıma’yla buluşacak, Fatıma’nın dostları arasına katılacaklar bi-iznillah…