BU RAMAZAN AHLAKIMIZ MUHAMMEDİ OLSUN-2

HER MÜSLÜMAN’A SELAM VERİN!

Herkese selam vermek Peygamber Aleyhisselamın güzel adetlerinden biriydi. Peygamber Aleyhisselam yaşlı, genç, çocuk, kadın, fakir, zengin, tanıdık, yabancı herkese selam verirdi. Selam vermeyi ve selam almayı müminin özelliklerinden biri sayardı. Selam vermeyen veya selam almayan kişiyi kınardı.

Resulullah’ın ashabı sırf gelip geçenlere selam vermek, onlardan selam almak için kapılarının önünde otururlardı. Selam verip almanın faziletiyle ilgili peygamberlerinden o kadar çok şey duymuşlardı ki, bu konuda birbirleriyle yarışıyorlardı.

Abdullah bin Ömer adlı sahabe sık sık çarşıya çıkar, önüne gelen herkese selam verirdi. Bir gün arkadaşlarından biri:

-Ey Abdullah, neden sık sık çarşıya çıkmana anlam veremiyorum, bunun hikmeti nedir? diye merakla sordu. Çarşıda hiçbir şey yapmıyorsun, alışverişle ilgilenmiyorsun, eşyanın fiyatını sormuyorsun, sattığın bir mal da yok. Ayrıca senin çarşıda herhangi bir yerde oturduğunu da görmedim. Boş boş dolaşıyorsun.

Abdullah gülümseyerek:

-Ben sadece insanlara rastlamak ve onlara selam vermek için çarşıya çıkıyorum! dedi.

Peygamber Aleyhisselamın yarenleri birbirlerinden uzakta, ayrı şehirlerde yaşıyor olsalar bile selamlaşmayı bırakmazlar, her fırsatta birbirlerine selam gönderirlerdi. Selamlaşmayı en büyük hediye kabul ederlerdi.

Hicretin ilk yıllarında, Medine’de Muhacirle Ensar arasında yapılan kardeşlik akdinde Resulullah’ın birbirine kardeş yaptığı Selman-i Farisi ile Ebu Derda arasında geçen şu hadise, sahabelerin selamı ne kadar çok önemsediklerine dair ilginç bir örnektir.

Raşit Halifeler döneminde Selman-ı Farisi, Medain bölgesinde bir kalenin başında bulunuyordu. Şam’dan gelen iki yabancı Müslüman onun huzuruna çıktılar. Ona:

-Selman-ı Farisi sen misin? diye sordular.

-Evet.

-Sen Peygamberimizin arkadaşı mısın?

-Bilmiyorum!

Şam’dan gelen adamlar birbirlerine şüpheyle baktılar. “Aradığımız zat bu değil herhalde” diye fısıldaştılar. Selman onlara:

-Aradığınız adam benim, dedi. Evet, ben Resûlullah’ı gördüm, onun yanında oturdum, ama arkadaşı mıyım bilemem. Çünkü onun arkadaşı, kendisiyle birlikte cennete girecek olandır!

Sonra:

-Her neyse, diye asıl konuya geri döndü. Bir arzunuz  mu var?

-Biz, Şam’da oturan kardeşinizin yanından geliyoruz.

-Hangi kardeşim?

-Ebu Derda…

-Peki, sizinle herhangi bir hediye göndermedi mi?

-Hayır, göndermedi…

Selman ısrar etti.

-Allah’tan korkun da emaneti verin! Çünkü onun yanından gelenler bize muhakkak onun bir hediyesini getirirler.

Şam’dan gelen Müslümanlar mahcup bir tavırla:

- Allah’a yemin ederiz ki bizimle bir şey göndermedi! dediler. Yalnız bize şunları söyledi: “Medain’de  öyle bir adam var ki, Resûlullah onunla birlikte bulunduğu zamanlarda başkasını arama ihtiyacı hissetmezdi. Yanına vardığınızda selamımı söyleyin ona!”                                           

 Selman gülümseyerek konuştu.

- Bu hediyenin dışında başka bir hediye mi bekliyordum sanki? Allah’ın selamından daha güzel hediye mi olur? En güzel armağan, en üstün hediye Allah’ın selamıdır!   

 SIR SAKLAMAK

Sır saklamak, Peygamber Aleyhisselamın ahlaki özelliklerinden biriydi. İnsanlar ona rahatlıkla açılır, dertlerini, özel sorunlarını anlatırlardı.  Onun söz taşımayacağından, ayıplarını örteceğinden, sırlarını saklayacağından emindiler.

Peygamber Aleyhisselam sır saklamayı dinin emirlerinden biri olarak Müslümanlara emir buyurmuştur. Sır, bir tür sözlü emanettir. O emanete hıyanet etmek, büyük günahlardandır.

KATI KALPLİLİĞİN İLACI

Adamın biri katı kalpliliğinden yakındı. Şefkat peygamberi ona:

-Yetimi okşa, yoksulu doyur, katı kalpliliğin gider! diye buyurdu.

Peygamber Aleyhisselam, katı kalpliliğinden vicdanının zayıflığından şikayet eden başka bir adama:

-Kalbinin yumuşamasını istiyor musun? dedi. O halde yetime merhamet et, başını okşa, karnını doyur. Bunları yaparsan kalbin yumuşar, ince ruhlu, vicdan sahibi bir kişi olursun.