DÜNYA HAYATI NE Kİ!

Bir gün Peygamber Aleyhisselam Sefa Tepesinde bulunuyordu. Yanında da meleklerin efendisi Hazreti Cebrail vardı. Geceydi.  Bir ara Resul-i Ekrem ay ışığının loş aydınlığında görünen evini işaretle göstererek şöyle dedi:

-Ey kardeşim Cebrail! Seni hakkı getirmekle memur eden Allah’a yemin ederim ki bu gece Muhammed’in evinde ne un ve ne de kavut vardır… Muhammed’in evinde yiyecek namına hiçbir şey yoktur. O an gökten müthiş bir ses duyuldu. Aniden yıkılan bir duvarın gürültüsünü andıran bu korkunç sesten ürperen Peygamber Aleyhisselam, Cebrail’e:

-Bu da neydi? diye sordu. Allah kıyametin kopmasını mı emretti?

-Hayır! Allah, senin sesini duyunca yanına inmesi için İsrafil’e emretti…

Cebrail Aleyhisselam daha sözlerini bitirmeden Allah’ın büyük meleklerinden İsrafil, Peygamber Aleyhisselama selam vererek:

-Ey Muhammed! dedi. Yüce yaratıcı senin sözlerini işitti. Bundan ötürü yeryüzünün hazinelerinin anahtarlarıyla birlikte beni senin yanına gönderdi. Tihame Dağlarını, Mekke vadisini altın, zümrüt, yakut ve gümüş maddelerine çevirip senin hizmetine koyma salahiyetini verdi bana. Tercih senin! Nasıl arzularsan öyle yaparım. İstersen hükümdar bir peygamber ol, istersen de kul bir peygamber olarak kal!

Peygamber Aleyhisselam sevgili kardeşi Cebrail’e baktı. Hazreti Cebrail ona, kul bir peygamber olarak kalmasını tavsiye etti. Yani alçak gönüllü, sade bir hayata sahip, yoksulca bir yaşamı benimsemiş bir peygamber olmasını istedi ondan. Cömertliğin ve alçakgönüllülüğün sembolü aziz peygamber de aynı düşüncedeydi. O, dünya hayatının şatafatını asla arzulamıyordu. Sık sık ashabına: “Dünya hayatı benim gözümde pis kokulu bir hayvan leşinden farksızdır!” derdi. O yüzden İsrafil’e şu cevabı verdi:

- Kul bir peygamber olmayı isterim

Sonra Rabbine yöneldi.

-İstemem Rabbim! dedi. Hükümdar bir peygamber olmayı itemem… Bir gün tok, bir gün aç kalayım. Aç kaldığımda sana sığınır, sana yalvarır, seni anarım! Doyduğumda ise sana şükreder, hamdı dilimden eksik etmem…