BAZEN SUSMAK İSTER İNSAN

BAZEN SUSMAK İSTER İNSAN

“Anladım ki, derin ve esrarengiz olan her şey susuyor. Anladım ki, susan her şey derin ve heybetli oluyor. Bazen, uzaklaşmak gerekir yakınlaşmak için. Bazen, hatırlamak gerekir hatırlanmak için. Bazen, ağlamak gerekir açılmak için. Bazen, anmak gerekir anılmak için. Bazen de susmak gerekir duymak için.” der Şems-i Tebrizi…

İnsanları duymanın, tanımanın ve anlamanın en iyi yolu çoğu zaman susmaktır. Bundan sebep kimi zaman insan duymak için susmak ister, anlamak için sükût eder. Acı ve keder karşısında çıkmaz kelimeler boğazından insanın. Bu açıdan susmak çare olur bazen. Sonra yalnız kalmak ister insan. Acziyet içinde ilahi aşk karşısında yanarak hiç durmadan gözyaşı dökmek ister. Gözyaşı, hayatın bir özü, yaşamı anlamlandıran bir hakikat. Bu hakikati anladığı an, gözyaşı yolunu yaratan Rabbe hamd eder insan.

Gözyaşlarının rahmet olduğu sırrına erdiğinde çekilir bir köşeye insan, sessiz ve usulca dökülür gözlerinden yaşlar. Dökülen gözyaşı sevgiyle aşka dönüşür. Birikmiş hasretlerin acısını hisseder, yüreğinin ulaşılmaz derinliklerinde... Yüreğinin ne halde olduğu mu? Ahh, bir bilinse ne halde? Özlem, hasret… Ve… Vuslat var hayallerde; sükût lazım o halde…

Bugün sükût bizden olsun. Sözü, yaşamı boyunca İslam’ın feryadını yazdıkları ve yaşadıklarıyla yankılandıran, alçakgönüllü, tevazu sahibi ve “Allah’ım! Sen beni âşıkların kalbinde yanıp tutuşmam için aşktan bir parça kılmışsın” diyerek, âşıkların kalbinde bir aşk parçası halinde yanıp tutuşan Şehit Mustafa Çamran’a bırakalım. Bakalım, yaradanımız, mabudumuz Allah’a nasıl da münacatta bulunmuş.

“İlahi! Sen beni aşk ateşi ile yaktın, varlığımın hamurunu acı ve kederle yoğurdun, kaderimi bela tufanına teslim ettin, her neyi sevdiysem benden aldın ve beni yalnızlık çölüne sürgün ettin. Ve ben yine şükrediyorum. İlahi! Ne zaman kalbim bir şeye bağlandıysa sen onu benden aldın, ta ki bütün bağlardan azat olayım. Ne zaman bir yerde huzur bulup rahatlasam, beni oradan sürgün edip avare edersin, ta ki rahatlık yüzü görmeyeyim ve sükûneti adet edinmeyeyim. Yanan kalbim ve serkeş ruhum rahatlık bahçesine alışıp katılaşmasın ve kararmasın.

İlahi! Sen yıldızları ve mehtabı karanlık gecelerimin ünsiyeti kıldın. Esrarengiz göklerin sırlarını ruhumun arzularıyla birleştirdin. İnsanlarla olan ilişkilerimi kesip beni yokluk çölüne sürdün. Kalbimden arzuları alıp dünya ve dünyalıkları nazarımda bir hiç kıldın. İlahi! Saman misali tehlikeli dalgalar beni aşağı yukarı savurur bir halde tarih okyanusuna daldım. Kendimden habersiz, sadece sana vurulmuş, kaza ve kadere teslim olmuş ve tevekkülle rızana sığınmış halde yaşlı gözlerle öne çıktım. Bir an bile yokluk korkusundan ve tehlikeye maruz kalmaktan korkarak tek bir adım bile geri atmadım.

İlahi! Sevincin ve zaferin zirvesindeyken gözyaşı döktüm ve hüzne boğuldum. Hüzünde ve yenilgide mutluluğu hissettim. Lezzetin doruğunda gamlı ve kederliydim. Tehlikenin tam ortasında ise rahat ve mutmain! Mutluluk semasında ızdıraplı ve dertli, hüznün ortasına ise gülümsedim. Sevincin doruğunda da ağladım. Maddi zenginliğin zirvesinde ise fakir idim. Gurur ve kibrin doruğunda ayaklar altındaki toprak, tevazunün zirvesinde ise insanların en hayırlısı idim.

İlahi! Kalbimin alakasını her şeyden kesip sadece sana bağlanmamı irade ve takdir etmişsin. Bende böyle yapıp dünyayı üç talakla boşayacağım. Yalnız ve yalnız sana yöneleceğim. İlahi! Kanlı gömleğimle sana gelmeyi ümit ettim. Ama bana nasip etmedin. Ben gene senin iradene teslim oldum. Ama ey Rabbim! İsterim ki dünyaya veda ederken yalnız olayım. Senden başka kimse ölümümü görmesin. Senden başka kimse kabrimi görmesin.

İsterim ki tamamen yok olayım. Kimse beni hatırlamasın. Kimse bana gözyaşı dökmesin. Kimse fotoğrafımı duvara asmasın. Sadece yüce sema ve güzel yıldızlar ebedi suskunluğumun ünsiyeti olsunlar. İsterim ki tamamen yanayım ve külüm rüzgârla savrulsun. Böylece benden hiç bir eser kalmasın. Öylesine unutulmak isterim ki yok olayım ve yokluk âleminde likaullaha nail olayım.”

Ruhun hayatta iken ilahi dergâha ulaşması ve ilahi aşkı tatması bu olsa gerek! Bu ilahi aşk öyle bir aşk ki, ilahi dergâhtan bir istek bile istemeye imtina eder. Lezzetin doruğunda gam ve kederi, tehlikenin ortasında huzur ve rahatlığı arzu eder. İşte bu durum şehitlere has bir durumdur. Cenabı Allah, onun ve tüm şehitlere rahmet etsin, bizleri de şehitlerin şefaatinden ve bereketinden mahrum etmesin.