Bugün Dünya Engelliler Günü… Tüm Türkiye’de olduğu gibi Batman’ımızda da yetkililer, STK temsilcileri, siyasiler mesajlar yayınlayacaklar, nutuklar atacaklar, süslü püslü cümleler kuracaklar, her yıl tekrarladıkları sözleri bıkıp usanmadan tekrarlayacaklar. Belki ufak tefek bazı şeyler de yapacaklar.
Ama bunlar yetmiyor, engellilerin sorunlarını çözmek, onlara sahip çıkmak, dertlerine deva olmak için yılın bir günü birkaç nutuk atmakla, basının önünde birkaç projeyi hayata geçirmekle bu iş olmuyor. Başta yetkililer, siyasiler ve STK’lar olmak üzere yılın her günü engelli kardeşlerimizin sorunlarıyla ilgilenmeli, onlara yardım eli uzatmalı, maddi ve manevi sorunlarını çözüme kavuşturmalıyız.
Batman’da binlerce engelli kardeşimiz var. Kimsesiz, sahipsiz, seslerini duyuramıyorlar. Öyle ailevi dramlar yaşanıyor ki üzülmemek, hatta öfkelenmemek elde değil. Bunlara sahip çıkılmalı… Yoksul, çaresiz, geçinemeyen engelli aileler tespit edilip yaralarına merhem olunmalı.
Elbette ki manevi destek kıymetlidir. Sportif faaliyetler, spor kulüpleri yararlıdır. Halkı bilinçlendirmek için özel günlerde mesajlar yayınlamak, engellilerin sorunlarını gündeme getirmek faydalıdır. Ama bütün bunlar formalitede kalmamalı, sadece bir güne has olmamalı. Sportif faaliyetlerden kaç engelli faydalanabiliyor. Kaç engelli manevi destek görüyor.
Evlerinde unutulan, acılarıyla baş başa kalan, sahipsiz, desteksiz o kadar çok engelli var ki! Mesela ben onlardan tanıdığım birkaç kişiden sadece birinden bahsetmek istiyorum. Yıllardır tanıyorum onu… Yaşı altmışa merdiven dayamış bu engelli kardeşimiz tek başına yatalak sayılan eşine ve hiçbiri çalışacak durumda olmayan sekiz çocuğuna bakmaya çalışıyor. Engelli, sakat haliyle her gün, yaz kış demeden boya sandığını alıp yolun kenarında boyatacak ayakkabı bekliyor. Günde 5-6 ayakkabı boyatırsa ne mutlu ona… Birde 5 bin lira civarında devletin verdiği bir para yardımı varmış. Hepsi o kadar…
Bu engelli kardeşimiz yıllardır kurum kurum dolaşıp destek istiyor ama tüm kapılar yüzüne kapanıyor. O ve ailesi koca şehirde, derin bir ilgisizliğin arasında yaşam mücadelesi veriyor.
Sadece o mu? Benim tanıdığım başka biri vardı, sara hastasıydı. Çalışamıyordu. Caddenin ortasında aniden yere düşüp bayılıyordu. Ayrıca başından da engelliydi. Çalmadığı kapı bırakmamıştı. Hayat adeta cehennemdi onun için… Birkaç kuruş kazanabilmek için o hasta haliyle yapmaya çalışmadığı iş kalmadı.
Batman’ımızda bu durumda olan binlerce insan var. Engelliler gününün ne olduğundan, atılan nutuklardan bile bihaber binlerce insan… Onların da yaşamaya, kışın soğuğundan korunmaya, evlerine bir parça ekmek götürmeye, bir tebessüme ihtiyaçları var.
Konserlere, panayırlara, eğlence partilerine milyonların harcandığı Batman’ımızda bu insanlara da ciddi projelerle destek vermek için kaynak ayırmak çok mu zor?
