Rahata düşkünlük ve ‘boş verme’ hastalığı!

İslam toplumuna son üç yıldır musallat olan dünyaya dalma, rahatına düşkünlük, mal-makam sevgisi ile ölüm korkusu gibi hastalıklar maalesef hayat felsefemiz oldu. İslam düşmanları, İslamın “İyiliği emretmek kötülükten menetmek” ana ilkesini ortadan kaldırmak için çeşitli oyun ve tuzaklar tertiplediler. Bu oyun ve planlardan biri de sorunlara lakayt kalma, sorunlardan kaçma, münkeratı ortadan kaldırmaktan uzaklaşma anlamına gelen, 'rahata düşkünlük' ve 'boş vermişlik hastalığıdır.'

Aynı hastalık, bütün İslam aleminde maalesef yaygın bir şekilde hakim görünüyor. İçinde bulunduğumuz bu kadar acı, gözyaşı ve sıkıntıların temelinde “boş vermişlik hastalığı” önemli bir etken olarak duruyor. Her şeye boş veren insanlarımız bu şekilde sorunların kendilerinden uzak olacağını düşünüyorlar. Oysa bu düşünce hayatın gerçekleriyle örtüşmüyor.

Şu an gerek bölgemizde gerekse de Ortadoğu Coğrafyasında yaşanan zulümler, zamanında bizlerin lakayt kalarak boş vermişliğimizin bir neticesidir. Bana, aileme, yakınlarıma dokunmasında ne olursa olsun düşüncesi bizleri bataklığa sürüklüyor. Bu düşünce nedeniyle İslama, maneviyat ve namusumuza yapılan saldırı ve faaliyetlere sessiz kalarak zulmün ortağı olduğumuzu unutmayalım. Sürekli olarak sessiz kalan ve zulümlere ses çıkarmayan ümmetin evladları başlarına gelenlere zemin hazırladığının farkında olmalıdır.

Efendimiz (S.A.V.)’in şu emrini unutmayalım: “Canımı gücü ve kudretiyle elinde tutan Allah’a yemin ederim ki, ya iyilikleri emreder ve kötülüklerden nehyedersiniz, ya da Allah kendi katından yakın zamanda üzerinize bir azab gönderir. Sonra Allah’a yalvarıp dua edersiniz ama, duanız kabul edilmez.” -Tirmizî, Fiten 9-

Birde yeter ki dünya rahatımız ve düzenimiz bozulmasında ne olursa olsun anlayışı bizleri uçuruma götürüyor da farkında bile değiliz. Eğer dinimize, gelenek ve manevi değerlerimize saldırı yapıldığında sessiz kalmasaydık bugün yaşanan zulüm, haksızlıklara ve başımıza gelen azaplara müstehak duruma gelmezdik. Toplumumuz kendi eliyle büyüttüğü canavarlar marifetiyle zulümler görmeye devam ediyor. Suriye, Irak ve diğer kan ağlayan coğrafyalara bakarak ibret alıp kendi halimizi düzeltme yoluna gitmeyi bile düşünmüyoruz. Bu durumda dünya rahatı ve dünyaya düşkün tavrımız bizleri helaka götürecek.

Şu son zamanlarda yaşanan olaylardan örnekler verelim: PKK’nin çatışmaları şehir merkezlerine taşıması ve devletin “Çözüm süreci” bahanesi ile zamanında buna göz yumması sonucunda tam bir ateş girdabına düştük. Halkımız, toplumumuz ve devlet aklı maalesef inancından ve geleneklerinden uzaklaşarak ‘aman ha bana bir şey olmasın’ ‘aman düzenimiz bozulmasın’ diye sessiz kaldığı ve destek verdiği PKK zulmü ve zorbalığının bizleri getirdiği nokta ortadadır.

Eğer devlet ve halk, PKK’nin dindar kesimlere yönelik topyekun imha hareketine sessiz kalmasa ve sükût ederek destek vermezse idi, belki de bugün bu sıkıntıları çekmeyecektik. 6-7 Ekim vahşeti ve 27 Nisan 2014’te Cizre Nur Mahallesi katliam girişimlerine rağmen 7 Haziran seçimlerinde aynı saikle malum kesim desteklenince olacağı buydu. Siz eğer rahatınız bozulmasın diye zulmü ve zorbalığı desteklerseniz azabı da hak edersiniz.

Daha öncede yazdığım gibi PKK’de devlette halkın tavrını yanlış okudu ve okumaya devam ediyor. PKK yaptığı bunca zulme ve zorbalığa rağmen halktan seçimlerde destek alınca ‘ne yaparsam yapayım halk beni destekleyecek’ düşüncesine kapıldı. Bu düşünce sonrası çatışmaları şehir merkezlerine taşıdı ve halktan destek görmediğini ağır bir şekilde anladı.

Şimdi birçok kişi halkın tavrına bakıp bir anlam veremiyor. Hem seçimde büyük oranda destekleyeceksin, hem kepenk zorbalığına boyun eğeceksin, hem de öz yönetim ilan edince geri çekileceksin. Gerçekten bu tavrı birçok kimse ve kesim anlamakta zorlanıyor.

Değerli dostlar, aslında anlamayacak bir şey yok. Halk, PKK ve türevlerine destek verince de, şimdi de desteğini çekerek çatışmalardan uzak durmasının sebebi de rahatına düşkünlük ve kurulu düzenine bağlılığıdır. Bunların hepsinin de tek kriterleri kendi rahatlarının bozulmaması ve kurulu düzenlerinin devamını sağlamaktır.  Kendi dinimiz, inancımız ve göreneklerimize yapılan saldırılara ses çıkarmaz isek ne rahatımız nede kurulu düzenimiz kalır.