Dünyevi sermayemizi ve Ticari hesaplarımızı büyük titizlikle takip ederiz. Kuruşu kuruşuna hesaplarız. Ticaret hata ve ihmal kabul etmez deriz. Sermayemizi kaptırmamak ve kara dönüştürmek için gece gündüz hesap kitap işiyle meşgul oluruz. Mal varlığı çoğaldıkça daha çok dikkat ederiz. Zarar etmemek için muhasebeciler tutarız. Yani tedbiri elden bırakmaz, işimizi sıkı tutarız. Geceleri hesap kitap yüzünden gözümüze uyku girmez. Yatınca rüyalarımızın konusu yine dükkân, ticaret, hesap ve kitap olur. Kısmen doğru olan ve olması gerekende budur.

Dünyevi işlerimizde bu kadar hassas ve titiz davranan bizler, uhrevi işlerimizde maalesef bu kadar hassas olmuyoruz. Uhrevi kayıp ve zararlarımızı telafi edebileceğimizi zan ederek ihmalkâr davranıyoruz.   Bizim için en büyük sermayenin ömür olduğunu unutuyoruz. Ahireti kazanmak için bir kereliğine verilen ömrümüz hususunda savurgan ve müsrif davranıyoruz.  Akıp geçen yıllara aldırış etmiyoruz.  Oysa ömür zan edildiği gibi çok uzun değildir.

Seksen yıl yaşayan birinin ömrünü hesapladığımızda, kullanılan zamanın ne kadar kısıtlı olduğunu göreceğiz. Ömrünün yarısından fazlası uyku, yemek ve benzeri ihtiyaçlarla geçiyor. Çocukluk dönemini ve ömrün son demlerinin misafirleri olan elemler, hastalıklar, yorulan ve işlevsizleşip hayattan kopma derken, sadece ömrünün çok az kısmını kullanabildiğini görüyoruz.   

Bizler ömür sermayemizle ticaret etmeye, fani olanla ebedi olanı kazanmaya gelmişiz. Her gün eriyen ömür sermayemizin hesap kitabını yapmalıyız. Kazandığımız dünyalıklara seviniyor, ama heba olan zamanımıza seviniyoruz. Oysa ömrünü Allah’ın rızasına uygun geçirmeyen, helal dairde yaşamayanlar telafisi mümkün olmayan bir zarar içindedirler.

Halimiz sermayesi bu olan adamın hali gibidir.

Sıcak bir yaz günü adamın biri buz satıyor, bir yandan da bağırıyordu:

Sermayesi tükenen adama yardım edin! Sermayesi ‘buz’ olan adama yardım edin! . Zira ‘BUZ’ durmadan eriyip yok oluyordu.  Oradan geçmekte olan büyük veli CÜNEYD-İ BAĞDADİ hazretleri bu sözleri duydu ve bir an durakladı, düşünmeye başladı. Yavaş-yavaş beti-benzi sarardı ve olduğu yere yığılıp kaldı.

Etrafına insanlar toplandı ve bir süre sonra CÜNEYD-İ BAĞDADİ hazretleri kendine geldi.

Ne oldu sana böyle dediler?

Oda cevap verdi:

Tükenmekte olan adamın bahsettiği ‘BUZ’ değil, benim ‘ÖMRÜM ’dür.” der. Evet, eriyen buz değil ömrümüzdür.

Burada hemen aklımıza asr süresi geliyor.

            Rabbimiz  “Asra ( zamana) and olsun ki, Muhakkak ki insanlar zarar ve ziyandadır”   buyuruyor.

            Rabbimiz insanın içinde yaşadığı, amellerini içinde gerçekleştirdiği zamana yemin ediyor. Sonrada insanların kayıpta,  ziyanda ve hüsranda olduğunu söylüyor.

             Öyleyse, o, zamanı iyi değerlendirmeyen, zamanını kullukta kullanmayan, zamanını hayırda geçirmeyen insanların kayıpta olduklarını söylüyor. Asır süresi; kayıp ve kazanç açısından zamanın çok önemli olduğuna dikkat çekiyor.

         Öyleyse zamanı kullukta kullanan kişi kazançtadır, zamanı, o, zamanı verenin razı olmadığı yerlerde kullananda ziyan ve hüsrandadır.    Zaman bizim için en büyük sermaye değil midir?  Zaman, kulluğumuz için en büyük fırsat değil midir?

     O halde zamana dikkat.    Çünkü zamana da etkin değiliz. Biz onu kullukta kullansak ta kullanmasak ta zaman durmuyor akıp gidiyor.   Zamana söz geçiremiyoruz, beş dakikalığına zamanı durdurma imkânına sahip değiliz.

          Yani zaman bizim değildir emanettir. Zamana etkin olan, Zaman sermayesini bize veren de cenabı haktır.

            Her gün son günümüz, her nefes son nefesimiz, her gece son gecemiz olabilir. Aman dikkat ömür sermayemize dikkat edelim ziyan ve zarar girmeyelim.

Selam ve dua ile